Έμαθα πρόσφατα, ότι γνωστός στην πιάτσα τοπικός μιντιάρχης, με εταιρίες-δορυφόρους για διάφορες δουλίτσες, έπαιρνε σβάρνα –παλαιότερα τουλάχιστον– τα γραφεία δημάρχων μήπως πάρει καμιά απευθείας ανάθεση και να… καθαρίσει. Λίγο με το παρακαλετό, λίγο με φοβέρα. Όσοι τον επιδοτούν τους πάει πρίμα. Όσοι δεν υπέκυψαν τους πάει πριονοκορδέλα.
Τελευταία, μάλλον αισθάνεται ότι χάνει το μονοπώλιο, καθώς ετοιμάζονται και άλλοι παίκτες να μπουν στο παιχνίδι των τοπικών μίντια. Οπότε, σαν παλιά καραβάνα, παίζει το σενάριο λάσπη στον ανεμιστήρα, μήπως αυξήσει την πελατεία και τα σίγουρα. Δεν υπολογίζει βέβαια ότι οι άνεμοι είναι πάντα ισχυρότεροι του ανεμιστήρα και η λάσπη επιστρέφει κατάμουτρα.
Αυτή η τακτική, με τα δήθεν ρεπορτάζ και τις δήθεν εμπιστευτικές πληροφορίες, που συνήθως είναι αποκυήματα νοσηρής φαντασίας, είναι σαν το ψέμα: έχει κοντά ποδάρια. Η δημοτική περίοδος είναι μόλις στο δεύτερο χρόνο της από τα πέντε συνολικά. Φαίνεται όμως ότι κάποιοι βιάζονται να ρεφάρουν, ή να αποκτήσουν θέση ισχύος.
Οι τοπικές κοινωνίες δεν έχουν ανάγκη από τοπικούς λιβελλογράφους και λασπολόγους. Στα καθημερινά προβλήματα, χρειάζονται πραγματικές λύσεις. Προτάσεις που μπορούν να χρηματοδοτηθούν και να υλοποιηθούν. Όσοι νοιάζονται για το καλό του τόπου τους το δείχνουν έμπρακτα, μέσα στην τοπική κοινωνία. Συμμετέχουν στις δράσεις και δεν σκέφτονται ποιος έκανε αυτή τη δράση, ούτε μετράνε γιατί έγινε αυτό το έργο και όχι το άλλο. Να κάνουμε και αυτό το έργο και να βρούμε τρόπους να κάνουμε και το άλλο. Αυτό έχουμε ανάγκη. Μόνο έτσι πάμε μπροστά.
Οπότε, ας κάνει ο καθένας τη δουλειά του. Καθαρά όμως. Όχι μόνο γιατί η λάσπη νομοτελειακά βρωμίζει και αυτόν που την πετάει. Αλλά και γιατί οι λασπολόγοι μένουν ως τέτοιοι στη συνείδηση του κόσμου. Ενώ η λάσπη ξεραίνεται και πλένεται εύκολα. Το πρόβλημα είναι, βέβαια, όταν μια κοινωνία, βυθίζεται στη λασπολογία. Σε αυτό όλοι έχουν μερίδιο ευθύνης. Πρώτα οι λασπολόγοι και μετά όλοι οι υπόλοιποι που δέχονται να βρωμίζονται αδιαμαρτύρητα.
Ο νυχτερινός ανταποκριτής